Produkcja sprzedana przemysłu wzrosła w lutym 2018 r. o 7,4 proc. r/r, a produkcja budowlano-montażowa wzrosła o 31,4 proc. – podał GUS.
Od czerwca 2017 r. produkcja budowlano-montażowa rośnie w dwucyfrowym tempie. Początek 2018 r., mimo zimy, jest imponujący – wzrost powyżej 30 proc. r/r. Od 2008 r. ponad 30-procentowy wzrost zdarzył się tylko raz, w styczniu 2012 r., gdy finalizowaliśmy przygotowania do Euro2012.
Szczególnie silnie rośnie produkcja w firmach specjalizujących się we wznoszeniu obiektów inżynierii lądowej i wodnej – w lutym o 65 proc. r/r. Od czerwca 2017 r. dynamika w tym dziale produkcji budowlano – montażowej była cały czas ponad 20-procentowa. Oznacza to, że wreszcie ruszyły inwestycje infrastrukturalne, w tym przede wszystkim finansowane z funduszy unijnych. To bardzo dobra wiadomość dla polskiej gospodarki, której wzrost będzie mógł się opierać nie tylko na spożyciu indywidualnym, ale także na inwestycjach publicznych.
Wysoka dynamika produkcji budowlano-montażowej to z jednej strony bardzo pozytywna informacja, ale ma ona też swoje cienie. Gwałtowny wzrost popytu na materiały budowlane nie pozostanie bez wpływu na wzrost ich cen, a tym samym na koszty inwestycji. Widać to już po dwóch pierwszych miesiącach br., kiedy ceny produkcji budowlano-montażowej przyspieszyły (rosną szybciej niż ceny produkcji przemysłowej). Nie jest to jeszcze problem, ale publiczni zleceniodawcy formując warunki przetargów, a szczególnie przedsiębiorcy biorący udział w tych przetargach muszą brać pod uwagę sytuację rynkową i możliwość silniejszych wzrostów cen surowców i materiałów. Dobrze bowiem, aby nie powtórzyła się sytuacja bankructw firm budowlanych, a ona aby nie skutkowała pogorszeniem sytuacji na rynku pracy. Warto, aby obie strony – publiczna i prywatna – wzięły pod uwagę te ryzyka.
Komentarz dr Małgorzaty Starczewskiej-Krzysztoszek
