Zgodnie z definicją opracowaną przez autorów słownika języka polskiego PWN, wzornictwo przemysłowe to projektowanie wzorów wyrobów przeznaczonych do masowej produkcji, którego celem jest rozwijanie kultury materialnej społeczeństwa przez podnoszenie estetyki wytwarzanych przemysłowo przedmiotów codziennego użytku. W związku z rozwojem produkcji przemysłowej powstał zawód projektanta przemysłowego oraz wzornictwo przemysłowe jako dziedzina twórcza.
Wzornictwo przemysłowe zaczęło kształtować się wraz z rozwojem produkcji masowej w krajach wysoko uprzemysłowionych (od 1954 działalność Royal Society of Art w Wielkiej Brytanii); ideę integracji sztuki z życiem codziennym propagowali J. Ruskin i W. Morris (Arts and Crafts). Prawdziwego przełomu we wzornictwie przemysłowym dokonali artyści skupieni wokół założonej 1919 w Dessau uczelni artystycznej Bauhaus (W. Gropius, L. Moholy-Nagy, L. Mies van der Rohe), propagujący zasadę funkcjonalizmu, tworzenie form typowych, a zarazem niezwykle starannie opracowanych; podobne założenia przyjęła utworzona w ZSRR szkoła artystyczno-techniczna Wchutiemas (1918–30), kształcąca plastyków na potrzeby przemysłu. W wielu krajach powstały instytucje, ośrodki, szkoły wzornictwa przemysłowego, biura projektowe (m.in. International Council of Societes of Industrial Design z siedzibą w Brukseli); chłodny profesjonalizm doprowadził stopniowo do homogenizacji wzornictwa przemysłowego (np. metody projektowania komputerowego); reakcją na to było rozwijanie regionalizmów (m.in. wzornictwo skandynawskie, włoskie) oraz wprowadzony przez amerykańskich projektantów styling — metoda adaptacji formy przedmiotu do wymagań rynku. Przeciwko zbyt dużemu uzależnieniu od reklamy, mody czy rentowności występowali zwolennicy nowej koncepcji wzornictwa — design; w latach 50. nastąpił rozwój włoskiego wzornictwia przemysłowego (Il nuovo Desing), charakteryzowało się ono ekstrawagancją, odejściem od funkcjonalizmu, „szczerości materiału” i czytelności formy.
W Polsce początkowo (od połowy XIX w.) projektowanie wzorów dla przemysłu określano mianem sztuki stosowanej dla przemysłu, pod koniec stulecia termin skrócono do sztuka stosowana i objęto nim wszelką działalność artystyczną związaną z tworzeniem przedmiotów użytkowych. Duże znaczenie w propagowaniu artystycznych form dla wyrobów fabrycznych miało Muzeum Przemysłu Artystycznego w Krakowie (założone 1868) i powstałe przy nim 1901 Towarzystwo Polska Sztuka Stosowana; w projektach podkreślano narodowe formy polskiego zdobnictwa. Tendencje te kontynuowały Warsztaty Krakowskie (1913) i początkowo warszawska spółdzielnia artystów plastyków Ład (1926–95). Po II wojnie światowej działania artystów wspierały instytucje państwowe, m.in. powstały 1950, z inicjatywy W. Telakowskiej, Instytut Wzornictwa Przemysłowego w Warszawie (IWP).
Źródło: https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/wzornictwo-przemyslowe
